हिशोब

चला आता वेळ आली आहे निरोप घेण्याची.. अहो तुमचा निरोप नाही तर ह्या सरत्या वर्षाचा . तुमच्या सोबत तर कायम राहायचं आहे.

 एक वर्ष संपल आणि दुसर वर्ष नवीन संधी घेऊन दारात उभ आहे .त्याच स्वागत तर करायला हव पण त्याअगोदर सरत्या वर्षाचा हिशोब एकदा मांडायला हवा.
हिशोब म्हणजे पैशाचा नाही कारण आजवर तो हिशोब कधी जमलाच नाही. गेल्या वर्षात किती कमावलं आणि किती गमावलं , किती सुख उपभोगल आणि किती दुख सहन केल ,किती माणस जोडली आणि किती माणस तुटली , ह्याचा ताळेबंद तर मांडायलाच हवा.

मागे वळून पाहिल तेव्हा हे वर्ष तस सुख देऊनच गेल, वैयक्तिक प्रगतीच झाली  पण काही आशा अजूनही मनात तशाच राहिल्या आहेत. मनाने सुद्धा अनेकदा निराशेचे सूर गायले परंतु सभोवतालच्या माणसांमुळे लढायची जिद्द अजून आहे.

वर्षभरात मनाला आनंद आणि समाधान मिळवून देणाऱ्या गोष्टी घडून आल्या. काही कविता रचल्या गेल्या , चित्रकलेमध्ये पुन्हा एकदा मन रमु लागल ,छायाचित्रणाची गोडी लागली , ब्लॉग लिहिण्यास सुरुवात केली . नव्याने जोडल्या गेलेल्या मित्र-मंडळीमुळे आणि त्याच्या मार्गदर्शनामुळे सर्व काही घडून आल.

हिशोब पहिला तर जमेच्याच बाजू आहेत सगळ्या पण मनात राहिलेल्या अपूर्ण इच्छाच काय करणार ?? हा प्रश्न सारखा मनाला टोचत आहे. निराशा एखाद्या सुनामीसारखी येते आणि क्षणात स्वप्नाचे सारे बंगले पाण्यात उद्धवस्त करून जाते . वर्ष संपल तर ह्या अपूर्ण इच्छा मागे ठेवून पुढे जायचं का?? नाही अस नाही.. तर पुढल्या वर्षात पूर्ण करण्यासाठी त्यांना पण सोबत घेऊन जायच. जगण्याची लढाई अशीच चालू ठेवायची आहे.

वर्षभरात तुम्ही जो काही प्रतिसाद दिला आणि मार्गदर्शन केल त्याबद्धल मी तुमचे आभार मानतो आणि पुढील वर्ष तुम्हा सर्वाना सुख-समृद्धीचे जावो हीच ईश्वरचरणी प्रार्थना करतो.

आयुष्याची समीकरणे

सोडवत आहे एकरेषीय समीकरणे
प्रतलावरती मांडुनी सुखदु:खाचे अक्ष
स्थापिला बिंदू स्वःतचा
सोबतिला जरी असतिल अनेक

                                         बिंदूमधील अंतरे नात्याची
                                         काही जवळ तर काही दूरची
                                         निघाल्या रेषा कापण्यास ही अंतरे
                                         सुखदु:खाच्या अक्षांना छेदती

गवसतील तेव्हा रेषांना
कधी कोन काटकोन त्रिकोण
आणि बदलून जाईल नशीब
मिळेल जेव्हा नवी दिशा नवा दृष्टीकोन

                                        बदलत्या नशीबासोबत बिंदूही सरकत आहे
                                        कधी पुढे-मागे कधी वरती-खालती
                                       असेच करता करता सुटतील समीकरणे
                                       उरतील हाती सुखदु:खाच्या किंमती...

यशवंत....

चुकीचे हिशेब

मी मांडले हिशेब नेहमी
ते सारे चुकीचे होते

ढाळले अश्रु ज्यांसमोर
त्यांना हे नेहमीचे होते

सोसले घाव सारे ते तर
माझ्या ओळखीचे होते

ना कळले सागर जे
तळ तयांचे खोलीचे होते

आर्त स्वर माझे हे
कधीतरी तुझ्या अंगणीचे होते

दुख कधी ना कळले कुणाला
कारण सारे हे माझ्या मनीचे होते

यशवंत 

एक स्वप्न आहे

 एक स्वप्न आहे
तुला खळखळून हसताना पाहणार
तुझ्या डोळ्यातील आनंदाश्रू
बनून गालावर वाहणार

एक स्वप्न आहे
तुला हळुवार कवेत घेणार
सोबतीने तुझ्या मला
प्रीतीत चिंब भिजवणार

एक स्वप्न आहे
तुझ्या भविष्यात हरवणार
तू दूर असताना मात्र 
आयुष्य शून्य जाणवणार 

एक स्वप्न आहे
तूच सार जीवन बनून
संगतीने तुझ्या जगणार

तुझ्याच डोळ्यांनी स्वप्न पाहणारं 

एक स्वप्न आहे ......

यशवंत
 

आपण

एकमेकांचा निरोप घेताना लपवले ते भाव आपण
दूर जाताना पुन्हा एकदा जवळ आलो तेच  आपण

दाटले मनी जरी गालांवर ना ओघळले
आसवांमध्ये भिजून झालो चिंब ते आपण

आठवणीना दूर लोटुनी पाहतोय भविष्याची स्वप्न
तरीही भूतकाळामध्ये रेगांळूनी अडकलो ते आपण

उष्ण श्वासांनी भरलेले कुठे गेले सारे ते क्षण 
गुंतलेल्या श्वासांमधुनी वेगळे झालो ते आपण

वेगळ्या वाटांनी  जरी आज चालतोय हे जीवन
हरवलं  ते नात शोधतोय तेच ते आपण  
 
यशवंत 

तू

तळपत्या आयुष्यात तुझीच रे कमी होती
चातकाप्रमाने मी तुझीच वाट पहिली होती

कस रे तुला सांगू कस समझाऊ
तुझ्याविना मनाची काहिली झाली होती

तू काही क्षणापुरता येउन गेलास पण
चिंब भिजायची  इच्छा अपुरी राहिली होती

मागे  उरली रिती ओंजळ अन
स्वप्ने सुद्धा अश्रुंमध्ये वाहिली होती

यशवंत

अनमोल प्रीत

सोडू नकोस साथ
जर मांडलास डाव
कवडीमोल जीनं तुझ्याविना
नसे काही भाव

प्रीतीची फुले आता
मनी पुन्हा जपलीत
सुखाची स्वप्ने सारी
भविष्यामध्ये लपलीत

जखमांवर तुझी फुंकर
ना वेदनेची बात
साथ जरी दिली आता
नको सोडूस हा हात

सैरभैर झालेल्या वाटांवर
गवसलं हे अतुट नातं
तुझी माझी अनमोल प्रीत
अन प्रीतीत बहरलेली हरं एक रात

यशवंत

भूतकाळ

भूतकाळाला कितीही विसरा
तो तुमच्या समोर येणार
आठवणीना कितीही मागे ठेवा
त्या तुम्हाला भूतकाळात नेणार

यशवंत

माझी पिल्लं

वाचन,लेखन ,कॉम्पुटर ह्याशिवाय माझ्या लाइफमध्ये महत्वाच आहे ते म्हणजे माझे मासे....
ज्यांना मी जीवापाड जपतो खास करून discus मासा सगळ्या मासाचा राजाच असेल अस बोला हवा तर
अरे हो discus म्हणजे काय तुम्हाला माहित नसेल ना ??? मी आहे ना मग सांगायला ...Discus एक माशांची जात आहे जी दिसायला खूप सुंदर असते वेगवेगळे रंग त्या रंगाच्या designs पाहू मन अगदी हरखून जात

तसे मासे पाळायची आवड मला लहानपणापासूनच तेव्हा एक एक मासे आणून मी बाटली मध्ये ठेवायचो पण fishtank घ्याच मनात नेहमी होत आणि मुहूर्त भेटला तोः म्हणजे दहावीचा निकाल लागल्यावरच ...
शिष्यवृतीचे थोडे फार पैसे जमवून मी माझा पहिला secondhand fishtank विकत घेतला तेव्हा  साधे मासे आणायचो जे माझ्या खिशाला परवडतील असेच...
मनात मात्र तेव्हा discus मासा घ्यायची इच्चा भरपूर होती पण त्यासाठी मला वर्षभर पोकेत्मोनेय पैसे साठवावे लागले असते म्हणून म्हटलं नको राहू देत. जेव्हा एखादी गोष्ट मनात असताना मिळत नाही ना तेव्हा त्याबद्दलच आकर्षण अजून वाढत जात तसच माझ ह्या बाबतीत झाल ... जेव्हा जॉबला  लागलो तेव्हा मात्र मी हा  मासा  विकत घेण्याच धाडस केल..

धाडसच म्हणावं लागेल कारण हा मासा जितका सुंदर दिसतो तितकाच नाजूक आहे. discus साठी tank च तापमान सांभाळाव लागत ,पाणी स्वचछ हव , खूप काही होत आणि पहिल्याच प्रयत्नामध्ये fail झालो . मी घेतलेले चार मासे दोन दिवसामध्ये मेले [:(] . घरातल्याच्या खूप शिव्या खाव्या लागल्या [:(]. पण पुन्हा मागच्या वर्षी मी discus सांभाळायचे ह्या जिद्दीने उठलो आणि चार discus मासे विकत आणले आणि दोन महिन्यानंतर हे चार मासे सेट झाल्यानंतर अजून एक जोडी आणली .आज गेले सहा-सात महिने झाले हे मासे माझ्याजवळ मस्त मोठे झालेत माझ्या ओर्कुट वर profile वर ह्यातल्या एका मासाचा फोटो टाकला तेव्हा अनेक परदेशी लोकांनी माझ्या जवळ अशा माशाची पिल असतील तर आम्हाला पाठवून दे अशी मागणी केली. (त्याच सहा माशांचे फोटो इकडे देत आहे )त्या पिल्लांचे पैसे द्यायला ते तयार होते पण माझ्याजवळ इन मीन सहाच मासे मी कुठून देणार त्यांना पिल्लं

मग असाच मनात विचार आला कि का नाही ह्या माशांची पिल्लं आणून मोठ करूयात आणि विकुयात पण तेवढ धाडस होत नव्हत ... पण त्यादिवशी अचानक माझे ओर्कुट वरचे फोटो पाहून माझा एक शालेय जीवनातला राहुल नावच मित्राने call केला. तेव्हा राहुलला पण ह्याची आवड आहे समझल मग काय आम्ही दोघे जनांनी आमचा business चालू करायचं ठरवलं.छोटा का होईना पण business चालू करायचा अस ठरलं आमच .ह्या सगळ्यामध्ये राहुलचा अजून एक मित्र रोहन भेटला आणि आमची टीम तयार झाली .

त्यांनतर काही दिवस आमचे मोठे fishtank बनवण्यामध्ये गेले आणि आणि मुंबई मध्ये माशाची पिल्लं शोधण्यात गेली. एका आठवड्यानंतर आम्हाल मुलुंड मध्ये बालकृष्ण प्रभू नावाचा मुलगा भेटला जो आमच्या पेक्षाही ह्या माशा साठी वेडा होता. सुदैवाने  त्याच्याकडे १०० पिल्लं होती जी आम्ही विकत घेतली.आणि मग आमच ठरलं कि राहुल ४० पिल्लं ,रोहन २0  पिल्लं आणि मी ४० पिल्लं सांभाळणार.

आज जवळ जवळ दोन आठवडे होत आले आहेत पिल्लं अजून लहान आहेत.ऑफिसवरून आल्यावर  वेळच्या वेळी खायला देणे त्यांचा पाणी बदलन हे सगळ करता करत दिवस कधी संपून जातो कळतही नाही. खूप जपाव लागत आहे ह्या पिल्लांना आता थोडी आजारी पडली आहेत तर मग औषध देऊन treatment करावी लागत आहे. सार काही मी करत आहे का मला नाही माहित business  असला तरी एक वेगळीच नशा ह्या सगळ्याची. हि सगळी पिल व्यवस्तीत मोठी होऊ देत एवढंच वाटत आहे. कुठे तरी मनात प्रश्न आहे कि मी business म्हणून करत आहे का हे सार कि माझ्या पिल्लांना मोठ करत???
 प्रश्नाच उत्तर सापडायला काही काळ जावा लागेल.....

मनापासून कवटाळले

आम्ही मनापासून कवटाळले
आमचे ते मरण
इथे तर कुणी नव्हते
पण वाट पाहत होते सरण

यशवंत

प्रेमाचा झुला

तू सोडून गेलीस
तर जीवन एकाकी आहे
तूच सांग मला
तुझ्याशिवाय जीवन काय बाकी आहे

तुला कसं वाटल  की
मी तुझ्यावाचून जगेन
तुझी सोबत नसताना
कशी भविष्याची स्वप्न बघेन

दुनियेला नाही समझली
तगमग आपल्या मनाची
तुला तर कल्पना होती
आपण पाहिलेल्या स्वप्नांची

तू परत मागे वळ
आयुष्य पुन्हा बहरेल
तू पुन्हा साथ दे
हे दुःख  क्षणात सरेल

शपथ आपल्या प्रेमाची
मी देत आहे तुला
ह्या मनातल्या प्रेमाचा
परत एकदा झुलव तू झुला


यशवंत

पामर किनारा

वादळ आले आणि निघून गेले
उरल्या फक्त त्याच्या क्रूर पाऊलखुणा
सागरही आता बऱ्यापैकी स्थिरावरला
उधवस्त झाला फक्त पामर किनारा

यशवंत

कवितेच्या जगात

कवितेच्या जगात शब्द पोरके नसतात
त्यांना कुणीतरी   एक वेडा भेटतो
जवळ घेतो प्रेम करतो
कधी कधी तर त्यांचाशीच भांडतो

हे शब्द  वेड्यावर  रुसतात
त्याच्यापासून दूर निघून जातात
तो हिरमुसला कि मग
त्याच्यावरच खट्याळ पणे हसतात

कधी त्याच्या प्रेयसीचे टपोरे डोळे होतात
कधी अश्रू बनून गालावर ओघळतात
मायेची सावली बनतात
शब्दच सारे आयुष्य बनून जगतात

त्या वेड्या वर मनापासून प्रेम करतात
सुख दुखात साथ जीवनभर साथ देतात
त्या वेड्याशी एकरूप होऊन जातात
तेव्हाच शब्दरुपी कविता सुचतात

यशवंत

नकोच ते जीने

वादळापरी  तुझे माझ्या जन्मी येणे
उधवस्त ते किनारे तुझे फिरुनी जाने

का भावनांचा खेळ मांडशी  नव्याने
घाव सोसले सारे वेड्या त्या पारव्याने

नको आता पुन्हा अश्रुंचे ते वाहणे
मृगजळामध्ये सुखाचे कवडसे पाहणे

सरणावरी आता किती वाट पाहणे
मृत्यूच बरा हा नकोच ते जीने

यशवंत