कवितेच्या जगात

कवितेच्या जगात शब्द पोरके नसतात
त्यांना कुणीतरी   एक वेडा भेटतो
जवळ घेतो प्रेम करतो
कधी कधी तर त्यांचाशीच भांडतो

हे शब्द  वेड्यावर  रुसतात
त्याच्यापासून दूर निघून जातात
तो हिरमुसला कि मग
त्याच्यावरच खट्याळ पणे हसतात

कधी त्याच्या प्रेयसीचे टपोरे डोळे होतात
कधी अश्रू बनून गालावर ओघळतात
मायेची सावली बनतात
शब्दच सारे आयुष्य बनून जगतात

त्या वेड्या वर मनापासून प्रेम करतात
सुख दुखात साथ जीवनभर साथ देतात
त्या वेड्याशी एकरूप होऊन जातात
तेव्हाच शब्दरुपी कविता सुचतात

यशवंत