लढाई इंग्रजीशी

 अनेकदा इंग्लिश सुधारण्यासाठी काय करावं हा प्रश्न विचारला जातो. ह्याचा अर्थ इंग्लिश येत नाही असा नसतो ,आजकाल खूप साऱ्या लोकांना इंग्लिश लिहिता वाचता येत असत पण अडचण येते ती इंग्लिश बोलताना .
काही प्रोफेशनल लोक सुद्धा त्यांच्या कामाच्या बाबतीत इंग्लिश बोलतात पण त्यांना सुद्धा दैनंदिन व्यवहारातील इंग्लिश बोलताना खूप अडचण येते . ह्याची दोन कारणे आहेत एक म्हणजे शब्द संग्रहाची कमी आणि रोजचा सवय नसणे . दोन्ही गोष्टी सहज साध्य करता येण्यासारख्या आहेत.
शब्दसंग्रह वाढवण्यासाठी वाचन करणे आणि अडलेला शब्दाचा अर्थ समजावून घेणे गरजेचे आहे. रोज काहींना काहीतरी वाचायचे वर्तमानपत्र वाचा , मासिक वाचा , फेसबुक पोस्ट वाचा पण किती वाचावं? हा प्रश्न तुम्हाला पडला असेल ना .. मग रोज नवीन १० शब्दापर्यंत अडत नाही आणि त्याचा अर्थ शोधत नाही तो पर्यंत वाचत राहावं .. एक दिवस असा येईल कि तुम्ही कोणत्याच शब्दाला अडणार नाही . पण नुसता शब्दाचा अर्थ समजावून घेणे पुरेसे आहे का ? तर नाही हे म्हणजे असं झालं कि मशीन गन आहे पण कस वापरायचं माहित नाही .
तर मग काय करावं ?? ज्या शब्दाला तुम्ही समजून घेणार आहे त्याचा वाक्यात कशाप्रकारे वापर केला आहे हे समजून घ्याच .
उदाहरण घ्याच तर "cup of tea " कोणत्या पद्धतीने वापरलं आहे हे समजून घेतलं पाहिजे त्याचा अर्थ थोडा वेगळा आहे
Action movies aren't really my cup of tea. I prefer dramas and comedies, to be honest

तर हि झाली दुसरी पायरी म्हणजे मशीन गन आणली, त्याच मॅन्युअल वाचाल कि ती कशी वापरायची पण मैदानात उतरण पण गरजेचे आहे ना ?
त्यासाठी आपण दोन गोष्टी करायच्या. पहिले म्हणजे इंग्लिश ऐकणे आणि त्यासाठी हमखास इंग्लिश सिनेमे पाहण्याचा सल्ला दिला जातो . पण सिनेमे पाहताना त्यात पहिला इंटरेस्ट वाटणे गरजेचे आहे . कारण एक तर अससेन्ट आणि एकंदर इंग्लिश सिनेमाची धाटणी पाहता भारतीय लोक खूप कमी इंग्लिश पाहतात . कारण आपल्याला सवय आहे मेलोड्रॅमिक सिनेमे पाहण्याची . आजकाल आपण वास्तवाशी निगडित सिनेमे पाहतो ..
सिनेमा आला आणि विषयांतर झालं .. असो ..तर मग काय इंग्लिश ऐकावं ?
हो एक पर्याय आहे पण त्यासाठी तुम्हाला लहान व्हावं लागेल...हो हो लहानच व्हावं लागेल कारण त्यासाठी तुम्हाला एक कार्टून पाहावं लागेल . त्या कार्टून सिरीजच नाव आहे "Peppa Pig".

https://www.youtube.com/results?search_query=peppa+pig

"Peppa Pig" एक ब्रिटिश कार्टून आहे . संपूर्ण कार्टून एक लहान डुक्कर "पेपा" आणि तिच्या कुटुंब आणि मित्रमंडळी वर आधारित आहे. पेपाच्या रोजच्या आयुष्यात घडणाऱ्या गोष्टीवर आधारित हे कार्टून आहे . समजायला खूप साधे आणि सोप्पे इंग्लिश जे नेहमी इंटर्स्टिंग वाटते . मी अनेकदा ह्याचे १ तासाचे एपिसोडस लेकी सोबत पहिले आहे . सारे एपिसोडस youtube वर आहेत . ह्यामुळे दैनंदिन जीवनातील इंग्लिश तुम्हाला ऐकायला मिळेल आणि त्याचा सराव सुद्धा होईल .
लहान मुलांना दाखवण्यासाठी जगातलं सगळ्यात उत्तम कार्टून आहे हे असं मी छातीठोकपणे सांगू शकतो .

आता आपली युद्धात उतरण्याची वेळ आली आहे आणि युद्धात तुम्हाला पहिला हल्ला चढवायचा आहे तो तुमच्या घरातल्यांवर , तुमच्या शाळेत जाणाऱ्या लेकरांशी इंग्लिश मध्ये बोला , पार्टनर सोबत गप्पा मारा , कामाच्या ठिकाणे एखाद दोन वाक्याने सुरुवात करा ..पण कुठेही थांबू नका ..बोलत राहा ..
कुणीतरी म्हटलं आहे एकादी गोष्ट २१ दिवस नित्यनियमाने केली कि त्याची सवय लागते म्हणून फक्त २१ दिवसाचा प्रश्न आहे. तो पर्यंत तुम्हाला सुद्धाला आत्मविश्वास येईल आणि इंग्लिशची अडचण कायमची निघून जाईल ...

पुन्हा एकदा .... नवी सुरुवात

तब्बल ३ वर्षानंतर मी आज पुन्हा काहीतरी लिहितोय . हे लिहावंसं वाटण खूप खास आहे . कारण ३ वर्षात आयुष्यात अनेक सारे बदल घडले "कुछ पाया कुछ खोया". तीन वर्षात इथे न लिहिण्याची अनेक कारणे होती पण आता असं काय घडलं ज्यामुळे मला इथे पुन्हा लिहावंसं वाटलं ?? 

मी ब्लॉग सुरु केला ह्याचा मुख्य कारणच मला कुणीतरी नोटीस करावं माझं लिखाण किंवा विचार मला हवा त्या व्यक्तीपर्यंत पोहोचावेत असंच काहीस होत . आता हे चूक कि बरोबर हे नाही माहित आणि त्यावर जास्त विचार करण्याची सुद्धा जास्त इच्छा नाही .हळूहळू मग तो उत्साह कमी होत गेला आणि इथे येणं, लिखाण करणे बंद झाले . मधल्या काळात मी सोशल मीडिया वर अनेक ठिकाणी खूप वाचत होतो , पण तिथे स्वतः लिहावं असं वाटत नव्हतं. कारण सुरुवातीचे काही प्रयत्न मनासारखे झाले नाहीत .

परंतु काही महिन्यापूर्वी माझ्या पत्नीने मला फेसबुक वरच्या एका समूहावर वर जॉईन होण्यास सुचवलं . तिथेही मी नेहमी सारखा वाचकच होतो परंतु समूहाची एक वेगळी अट होती . प्रत्येकाने काहीतरी लिहीत राहायला हवं किंवा व्यक्त व्हायला हवं नाहीतर समूहातून नारळ दिला जाईल . त्यामुळे मी लिहिण्यास सुरुवात केली आणि थोड्याच दिवसात मी तिथे नेहमी लिहायला लागलो . प्रतिसाद सुरुवातीला नाही मिळत असला तरी नकारात्मक प्रतिक्रिया नाही आल्या . त्यामुळे मला नेहमी नवीन लिहिण्याची चटक लागली . मिळेल त्या फावल्या वेळेत मी लिखाणाबद्दल विचार करू लागलो . लिखाणाचा दर्जा कितपत होता हे माहित नाही पण मी सुचेल ते लिहीत होतो .

माझ्या दिवसभरातल्या गंमतीदार घटना , पूर्वीचे किस्से , लेकीचे किस्से , शनिवार रविवारचे नवीन पदार्थ बनवण्याचे प्रयत्न मी शेअर करत होतो . परंतु काही कारणामुळे तो समूह बंद करावा लागला . माझ्यासाठी खरंच एक धक्का होता . कारण आता कुठे पुन्हा एकदा सुरुवात झाली होती आणि असं अचानक समोर आलं कि काही क्षण सुचलंच नाही . माझं लिखाण पुन्हा बंद पडेल असं वाटलं पण एक सकारात्मक  विचार केला. मी पुन्हा लिहून व्यक्त होणे हि त्या समूहाची देणं होती . तो समूह आज जरी नसेल तरी त्याने मला एका आत्मविश्वास पुन्हा मिळवून दिला होता . मी लिहिण्यास पुन्हा सुरुवात करण्यासाठीच सार काही घडलं असं वाटलं .

किनाऱ्यावर चालताना क्षणभर लाटांचा स्पर्श तुम्हाला होऊन जातो पण त्या लाटेतच त्या महासागराचे अस्तित्व असतं  . तसंच काही माणसे , काही गोष्टी आपल्या आयुष्यात खूप कमी कालावधीसाठी येतात आणि आयुष्यभर पुरेल असं काहीतरी देऊन जातात .

मी सुद्धा सार काही त्याच अर्थाने समजून घेऊन पुढे जाण्याचं ठरवलं आहे . बघूया किती जमेल , कस घडेल ..

तो समूह एका व्यक्तीसाठी कुटुंब होता आणि आम्हा सर्वासाठी कुटुंब होता. आता मी त्या कुटुंबाबद्दल जास्त काही लिहू शकत नाही पण वेळ आली कि नक्की लिहेन !!!